Een jaar verder...

Het afgelopen jaar heb ik niets gedeeld met jullie op mijn blog 'Martine vertelt...'. Na een moeilijke periode in de winter waarin ik ontzettend hard m'n best heb gedaan om op te knappen, volgde er een redelijk goede zomer waarin ik kon genieten van diverse uitjes én mooi weer. Heerlijk!
Toch volgde ná de zomer weer een enorme terugval. Ik kreeg griep en mijn conditie was ineens helemaal verdwenen. Dat was wel even slikken...

Toch is dit verhaal wel ongeveer het refrein van mijn leven. In de zomer gaat het beter, in de winter duikelt mijn gezondheid naar beneden. Ieder jaar duikt het een beetje dieper en ieder jaar wordt het moeilijk om eruit te komen. Ik blijf trappelen en vechten, maar de strijd lijkt soms een beetje verloren.
Natuurlijk geef ik de strijd niet op, maar ik heb wel beter geaccepteerd dat enorm vechten niet altijd het gewenste resultaat geeft. Mijzelf neerleggen bij de huidige situatie geeft nu meer rust dan een worsteling om boven te komen. En wellicht volgt er dan toch óók weer gewoon een mooie zomer!

Wat ik afgelopen jaar ook deed, was het overdenken van mijn bezigheden. Waar stop ik mijn energie in? Wat vind ik nog leuk om te doen en wat zijn verplichtingen die energie vreten?
Ik kwam tot de conclusie dat 'Martine vertelt' voor mij geen meerwaarde meer heeft, en ik heb dan ook besloten om afscheid te nemen van dit blog.
Natuurlijk ga ik níet stoppen met De keuken van Martine, want dáár ligt mijn passie. En de dingen die ik nog doe, wil ik met passie doen.

Graag wil ik alle volgers van mijn blog bedanken voor het lezen van mijn verhalen! Wellicht zet ik nog eens een persoonlijk verhaal op mijn andere blog. Zéker wanneer daar aanleiding toe is.

Lieve groetjes,
Martine

Nieuwe ronde, nieuwe kansen!

Allereerst wens ik jullie natuurlijk een gezegend, mooi 2019!
Hopelijk heb ik komend jaar weer wat meer te vertellen, want het was een rustig blogjaar in 'Martine vertelt'.
Het was dan ook een heftig jaar kan ik wel zeggen. De beslissing van Arie en mij om apart te gaan wonen, heeft grote consequenties. Inmiddels heeft hij een eigen stekkie in Harderwijk en is de rust na alle verhuizingen weergekeerd. Dat was ook nodig!
Hoewel het natuurlijk moeilijk is, merken we ook al dat het ons goed doet. We krijgen meer rust en zijn beter in staat ons eigen ritme aan te houden, wat voor allebei gezonder is. Het is dus zéker een goede beslissing geweest.

Ook mijn gezondheid kreeg in 2018 een enorme opdonder. Slechte berichten bij de cardioloog, maar ook echt enorme toename van de vermoeidheid. Alles opgeteld werd het me in de laatste maanden van 2018 allemaal een beetje te veel, en had ik zin om de handdoek in de ring te gooien...
Dan maar weer wat dikker, dan maar meer op bed en dan maar...
Half december bracht ik een bezoek aan de huisarts. Hij schrok een beetje van mijn moedeloosheid. 'Je voelt je slechter dan dat je bént', zei hij. En 'zo ken ik je eigenlijk niet, zo zonder vechtlust'.
Ik gaf toe dat ik deze vechtlust ook een beetje kwijt was. Hij was er verdrietiger van dan ik...

Eenmaal thuis bleef ik maar nadenken over het gesprek. 'Geef je dan écht op?' zei ik tegen mezelf? 'Ben je er écht klaar mee? Zo zit jij toch niet in elkaar?'
En langzaam maar zeker begon het in mijn hoofd weer een beetje op te klaren. En NEE, zo zít ik ook niet in elkaar. Ik ben een vechter, geen opgever. Als ik het loodje leg, is het goed, maar ik ga het toch zeker niet zélf leggen!

In de laatste week van het afgelopen jaar was ik bij de fysiotherapeut en maakten we een 'revalidiatie-plan'. Een groot woord voor dagelijks een klein stukje lopen, maar het is een begin.
Vanmorgen stond ik op de weegschaal en eigenlijk is de schade ondanks de feestdagen maar dankzij GOK zeer beperkt. Die paar kilo's krijg ik er wel af als ik m'n best doe.

Dus gá ik mijn best weer doen, opgeven is géén optie!
Doen jullie mee?

Latten

Het is maar liefst ruim twee maanden geleden dat jullie wat van mij hoorden op 'Martine vertelt'. Dit was niet omdat ik niets te vertellen had, maar omdat sommige dingen toch te moeilijk bleken om te delen op een blog...
Hoewel ik over mijn eigen wel en wee over het algemeen heel open ben, gingen de problemen van de afgelopen periode ook mijn man aan. Problemen die niet geschikt waren voor een blog...

Maar hoe nu verder? Zolang ik daar geen antwoord op had, heb ik maar niets geschreven. Wel zo veilig... Inmiddels zijn er naast veel moeilijkheden, gelukkig ook goede oplossingen gekomen, en ik denk dat nu de tijd rijp is om er ook wat over te delen op mijn blog.

De gezondheidsproblemen van ons beiden hebben ertoe geleid dat het samen in één huis wonen een  steeds groter probleem werd. Om fit te blijven, hebben we allebei compleet verschillende dingen nodig. Arie leeft het liefst in een omgeving met zo min mogelijk prikkels, zo veel mogelijk rust en niet al te vaak mensen om zich heen. Als deze omstandigheden er niet zijn, raakt hij snel oververmoeid, overprikkeld en zijn geheugen laat het dan steeds sneller afweten.

Ik daarentegen heb juist steeds meer fysieke hulp nodig, waardoor er gedurende de dag steeds vaker mensen over de vloer komen. Omdat ik veel thuis op bed ben, wil ik de gezelligheid graag in huis halen. De geraniums trekken me namelijk nog niet...
Verschillen waarop we vastliepen. Omdat we bijna zeven dagen per week samen thuis zijn, zijn we eigenlijk deels de oorzaak van de toenemende gezondheidsproblemen bij de ander.

Na veel gesprekken met de GGZ en de huisarts, kwam afgelopen winter al het advies om apart te gaan wonen. We hoopten ontzettend dat dat niet nodig was. Helaas hebben we in de afgelopen drie maanden moeten constateren dat het zo ook niet meer gaat. We willen voorkomen dat de frustraties en zorgen leiden tot een huwelijkscrisis. Want hoe moeilijk het ook is allemaal, we houden van elkaar en willen graag gelukkig getrouwd blijven!

Vandaar dus de enorme stap: met ingang van 1 augustus gaat Arie ergens anders wonen. Een plek waar hij de juiste zorg en ondersteuning krijgt. Ik blijf in de Fokuswoning, waar ik al 24 uur per dag om zorg kan vragen. En hoe moeilijk en verdrietig het allemaal is, we zien er ook naar uit om goed tot rust te komen, ons eigen ritme aan te kunnen houden en niet de hele dag te schipperen tussen beider behoeften.

En ach, hoeveel echtparen zijn er niet die elkaar in hun gezamenlijke huis bijna niet zien? Die tijd moeten inplannen om samen wat leuks te doen? Wij gaan straks misschien wel meer kwaliteits-tijd krijgen dan menig ander getrouwd stel.
Afgelopen week lazen we trouwens in de krant dat steeds meer jonge stellen ervoor kiezen om 'te latten'. Wij zijn eigenlijk best hip!

Bye bye bike, hello scootmobiel

Al eerder schreef ik op dit blog over mijn fantastische elektrische fiets en hoe heerlijk ik het vind om daar 's zomers op te fietsen.
Tot mijn spijt heb ik deze maand afscheid moeten nemen van mijn 'Flyer'. Met de achteruitgang van de conditie van mijn hart, lukt het fietsen gewoon niet meer. Nu de ritmestoornissen steeds frequenter voorkomen, durf ik het gewoon niet meer aan. Daarbij ontstaan de ritmestoornissen door 'een hart in nood', zoals de cardioloog dit onlangs zo mooi uitdrukte. Met mijn huidige conditie is mijn hart tijdens het fietsen al snel in nood.
De fiets gaat er dus uit. Weg. Onherroepelijk voorbij...

Gelukkig leven we in een land met voorzieningen en staat inmiddels mijn scootmobiel voor de deur. Veel minder sportief natuurlijk - en best even heftig - maar ik kan wel weer lekker rijden in de zomerzon en genieten van de buitenlucht. Als ik een ritmestoornis krijg, blijf ik gewoon zitten of ik rijd naar een plaatsje waar ik om hulp kan vragen... Dankjewel WMO Harderwijk!

Het afscheid van mijn fiets is natuurlijk één van de vele voorbeelden van dingen die ik los moet laten. Zo is ook de rolstoel weer prominent aanwezig in mijn leven en ik moest afscheid nemen van de 'benenwagen'. Voorlopig alleen buitenshuis gelukkig!
Diverse onderzoeken hebben inmiddels uitgewezen dat de vermindering van de pompfunctie van mijn hart definitief is. Ook kan er operatief niets meer gedaan worden.
Het woord 'harttransplantatie' is weer gevallen tijdens een gesprek met de cardioloog, maar eigenlijk is dit voor mij altijd een 'No Go' geweest. Het klinkt mooi om 'een nieuw hart' te krijgen, maar er komt zoveel onzekerheid, spanning en ellende bij, dat ik hiervoor toch heb bedankt. Ik wil er in de tijd die me nog gegeven is met míjn éigen hart het beste van maken.
Een heftige beslissing, maar voor mij de goede.

Ondanks het verlies van conditie en de toenemende vermoeidheid, kan ik gelukkig nog veel dingen wél. Ik moet het gewoon beter afstemmen op mijn conditie. Op een goede dag laat ik me over de boulevard van Harderwijk rijden en geniet ik op een terras van een heerlijke cappuccino. Ik hoef geen rekening te houden met mijn baan en ben altijd vrij om te gaan en te staan waar ik wil. Met meer hulp weliswaar, maar die hulp is voorhanden en ik maak er dan ook dankbaar gebruik van.
Ook in mijn rolstoel ben ik gelukkig niet veroordeeld tot de geraniums. Ik kies er bewust voor om me te laten helpen en te laten rijden. Het is niet fijn dat het moet, maar het is wél fijn dat het kan! Ondanks alles kan ik mee blijven doen: vrienden bezoeken, naar een bruiloft gaan (een poosje) en varen in Giethoorn. Zolang ik leef, hoop ik te kunnen blijven genieten van dit soort dingen!


Met dit blogbericht doe ik mee met de #bloghop van mei 2018.

Slecht-nieuws-gesprek

In mijn vorige blogbericht deelde ik het verhaal van mijn zus, die met mij meeging in de ambulance. Een spannend avontuur dat die dag goed afliep.

Later in diezelfde week stond er een uitgebreide controle gepland in het academisch ziekenhuis in Rotterdam. Gezien de steeds terugkerende ritmestoornissen en de achteruitgang van mijn conditie een spannende gebeurtenis.

Toen ik in het ziekenhuis aankwam kreeg ik direct een ritmestoornis, waarschijnlijk door het lopen van de auto naar de afdeling. Stiekem was ik er even blij mee, want ik hoopte dat het op de ECG vastgelegd kon worden. Helaas, voordat alle plakkers waren aangesloten ging mijn hart weer over in het normale tempo. Hij wist gewoon dat er iemand mee ging kijken denk ik 😊.
Tijdens de echo bleef hij ook wonderwel rustig, en ik was dus al bang dat er niets bijzonders te zien zou zijn. Je wílt natuurlijk heel graag gezond zijn, maar als je je lange tijd niet goed voelt dan wil je vooral dat er wat gevonden wordt, ongeacht de consequenties...

En dat werd er. De arts die de echo maakte ging na de echo zelf aan mijn cardioloog vertellen dat ik klaar was om door haar gezien te worden. Dat vond ik erg vreemd, want normaliter zetten ze dan gewoon een vinkje achter je naam in het computersysteem.
Al snel werd ik geroepen en werd het ons duidelijk: Het zou een 'slecht-nieuws-gesprek' gaan worden.

Hoe idioot dit ook mag klinken, in eerste instantie was ik ná dit gesprek enorm opgelucht. Er was dus gelukkig een lichamelijke reden voor het feit dat ik me de laatste tijd zo in-en-in moe had gevoeld. Zelfs mijn man Arie was opgelucht. Door zíjn problematiek voelde hij zich weer schuldig dat hij dat misschien had veroorzaakt. Niet dus! Het feit dat het me allemaal te veel werd, had niets met hém te maken, maar alles met de achteruitgang van mijn hart.
Mijn linkerkamer - de enige kamer die ik nog heb - was zichtbaar achteruitgegaan in pompkracht. En als je hart minder goed pompt, dan word je eerder moe...

Toen het nieuws echt goed doordrong, ging de eerste blijdschap natuurlijk snel voorbij. Dit was vermoedelijk blijvend en niet te wijten aan de situatie. Zelfs als de situatie gaat veranderen, dan blijft de pompkracht slechter... Mijn eerste blijdschap veranderde langzaam in bezorgdheid.
"Hoe moet dat straks gaan als Arie z'n conditie verder achteruitgaat'? "Kunnen we wel bij elkaar blijven als we écht niet meer voor elkaar kunnen zorgen"? Dat soort gedachten gingen soms de hele dag door m'n hoofd. Naast moe, werd ik óók verdrietig en angstig.

Toen zette ik op zondagmorgen Hour of Power aan op de televisie. Het leek of deze uitzending voor mij gemaakt was, en Bobby Schuller gaf me de woorden die ik zo hard nodig had in 'het gebed om kalmte'...

God, schenk mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
de moed om te veranderen wat ik kan veranderen
en de wijsheid om het verschil hiertussen te zien.
Om één dag tegelijkertijd te leven,
om van één moment tegelijkertijd te genieten,
om moeilijke tijden te accepteren als het pad naar de vrede,
om deze zondige wereld, net zoals Hij deed, te aanvaarden zoals het is, 
niet zoals ik wil dat deze zou zijn, 
om erop te vertrouwen dat Hij alle dingen zal rechtzetten als ik me aan Zijn wil overgeef,
om in dit leven gelukkig genoeg te zijn en om met Hem overgelukkig te zijn:
voor altijd in het volgende leven. Amen.

Het voelde of God rechtstreeks tegen me had gesproken. "Leef vandaag, wat er ook gebeurt, Ik zorg voor jullie". Een bijzondere ervaring was dat op die zondagmorgen, het bracht een enorme verandering in mijn denken.
Ben ik nu nooit meer bezorgd? Natuurlijk wel, ik ben ook maar een mens! Maar ik weet dat wát er ook gebeurt, Hij erbij is. God zorgt, vandaag én morgen!


Met dit blogbericht doe ik mee met de #bloghop van maart 2018.

Mijn zus Wendy vertelt: Met de vlam in de pijp

Niet alleen mijn man Arie en ik schrijven graag, ook mijn zus Wendy Born is een fervent blogster! Zij heeft ons ooit zelfs aangestoken met haar liefde voor het bloggen!
De afgelopen tijd kom ik er zelf helaas niet toe om te schrijven over mijn dagelijkse wel en wee. Dit eigenlijk voornamelijk omdat het erg veel 'wee' is en weinig 'wel'.
Komende vrijdag moet ik naar de cardioloog in Rotterdam, daarna zal ik weer wat meer informatie geven over de huidige stand van zaken.

Mijn zus daarentegen had wél extra reden om te schrijven, en ik deel haar blogbericht 'Met de vlam in de pijp' dan ook graag met jullie!

Met de vlam in de pijp

'Nou, jij hebt een mooi onderwerp voor de bloghop', riep mijn zus naar mij toen ze de ambulance ingeschoven werd. Dat was wel het laatste waar ik aan dacht op dat moment, maar gelijk had ze. Ik mocht naast de chauffeur voorin gaan zitten en daar gingen we ...

Ruim een half uur voordat ik instapte, werd ik door mijn zus Martine gebeld met de vraag of ik kon komen zodat ik mee zou kunnen in de ambulance naar het ziekenhuis in Zwolle. Haar man Arie had griep en ook mijn ouders die heel vaak meegaan met dit soort ritjes, lukte het deze keer niet. 'Natuurlijk', zei ik, 'over een half uur hoop ik bij je te zijn'.

De hartritmestoornis waar mijn zus last van had, hield al geruime tijd aan. Hoewel ze hier de laatste tijd vaker last van heeft, was het deze keer een heftige. Hij ging er dan ook niet 'spontaan' uit en de afspraak die Martine dan heeft gemaakt met de cardioloog is dat ze dan naar het ziekenhuis moet voor een eventuele elektrische cardioversie.

Mijn zus werd stevig ingepakt en kreeg een aantal dekens over zich heen want ze rilde niet alleen van de kou maar ook van haar hoge hartritme. In het begin gaat het meestal nog wel goed, maar naarmate de ritmestoornis langer aanhoudt, gaat haar lichaam er heftiger op reageren. Haar lippen werden blauw en ook haar vingers kregen een vreemde blauwe kleur. Best wel naar om te zien.

'Kom op', dacht ik toen ik in de ambulance stapte en ik praatte mijzelf moed in. Normaal ben ik helemaal geen held op de snelweg - ik vind het dicht op voorgangers rijden soms beangstigend -  maar het kon mij deze keer eigenlijk niets schelen. Ik probeerde mijn snelwegangst weg te redeneren door aan mijn zus te denken. Voor haar was het allemaal veel erger en het was zaak haar zo snel mogelijk in Zwolle te krijgen.

En wat gingen we hard... De chauffeur legde uit dat je niet harder dan 40 km boven de toegestane snelheid mag rijden en daar hield hij zich keurig aan. Met een snelheid van 160 km per uur waren we in no-time in Zwolle. De hele weg stond het blauwe zwaailicht aan maar op drukke punten zette de chauffeur ook nog de sirene aan. Indrukwekkend om te zien hoe alle automobilisten als een speer naar de kant van de weg duiken.

Onderweg had ik geen contact met mijn zus maar ik vertrouwde erop dat de broeder naast haar het wel zou doorgeven als de situatie zou veranderen.

Even leek het er nog op dat er geen plaats zou zijn in Zwolle voor haar maar naar enig aandringen, kon ze hier gelukkig toch terecht. Anders was het een nog langere rit naar Rotterdam geworden....

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, ontfermden enkele lieve 'zusters' zich over míjn lieve zus. Het was zo druk dat er al werd meegedeeld dat de uitslag van het bloedonderzoek wel eens even zou gaan duren. En voordat er een arts beschikbaar zou zijn, zouden we anderhalf uur verder zijn. We legden ons erbij neer, we hadden niet veel keuze, en probeerden wat te ontspannen.

Op een gegeven moment boog mijn zus haar hoofd naar de monitor en zei: 'Kijk nou eens'... We keken samen en warempel, haar hart was vanzelf weer in het goede ritme gesprongen. Wat een opluchting.

Heel langzaam kreeg Martine weer een gezonde kleur en kreeg ze het warmer. We durfden nog niet te geloven dat het ook echt over was en wachtten nog heel even met het doorgeven van het goede nieuws aan de familie. Martine heeft al zo veel cardioversies gehad de afgelopen jaren (totaal 42) dat ze zich helemaal had ingesteld op weer een 'klap'. Wat was ik blij voor haar dat het deze keer niet nodig was. Het zag ernaar uit dat we zodra de arts geweest was, gewoon weer naar huis konden gaan. En dan mocht gelukkig ook. We moesten nog wel een lange tijd wachten maar uiteindelijk werd ze weer van alle toeters en bellen afgekoppeld en konden we naar huis.

Wat een avontuur was dit. Op het moment zelf, had ik het niet eens zo door maar nu ik het allemaal nog eens overdenk, merk ik toch dat het een soort rollercoaster is waar je op zo'n moment inzit. Mijn zus is natuurlijk al van kinds af aan bekend met ziekenhuizen en ambulances maar ik had zelf nog nooit in een ambulance gezeten (of gelegen). Gelukkig maar.

Achteraf gezien viel de rit mij enorm mee omdat iedereen gewoon voor je aan de kant gaat en je niet het idee hebt dat je achterop andere automobilisten kunt rijden.

Wat dat betreft zou ik zelf wel een ambulance willen hebben 😃 mét zwaailicht, maar uiteraard zónder mijn zusje achterin. Ik ben blij dat zij weer lekker in haar eigen bed ligt en hoop en bid voor haar dat haar hart rustig blijft kloppen!

Arie schrijft: depressie

Vorige maand vertelde ik in een blogbericht over de opname van mijn man Arie en de zorgen daar omheen. Inmiddels zijn we een paar weken verder en is hij gelukkig weer helemaal thuis.
Op zijn blog 'Arie schrijft' deelde hij vandaag een bericht waarin hij vertelt hoe hij de afgelopen periode heeft ervaren.

Depressie

Achteraf gezien deden de eerste symptomen zich al enkele jaren geleden voor: een beetje somber, niet zo erg in mijn hum. Ik dacht: het gaat vanzelf wel over. En het ging in het begin ook over, met een nacht goed slapen en leuke dingen doen. Ik vond het iets, wat iedereen een keer overkomt; niets aan de hand dus.
Maar de somberheid kwam weer terug. Opnieuw een positieve impuls zien te vinden. En opnieuw lukte het.
Sluipend, ongemerkt volgden de neerslachtige periodes elkaar steeds vaker op, werden erger en duurden langer. Het kostte me steeds meer moeite, om er overheen te komen. Het concentratievermogen en het geheugen namen in sneltreinvaart af. Op het laatst dacht ik, dat ik dement begon te worden. Dit leidde tot een nog verdere toename van de depressiviteit.  Voor de buitenwereld kon ik het lange tijd nog redelijk verbergen, maar Martine had natuurlijk al lang in de gaten dat het niet goed met me ging. Eerder nog dan dat ik het zelf goed en wel besefte.
O ja, er waren genoeg leuke momenten tussendoor. Het uitbrengen van een nieuwe roman in maart vorig jaar, was een waar feest voor me. Daar heb ik erg van genoten!
Maar halverwege de zomer ging het definitief mis. Het optimisme was helemaal weg. Van elke mug maakte ik een olifant, ik was constant neerslachtig en er cirkelden voortdurend negatieve gedachten in mijn hoofd. Er drong niets meer tot me door en ik trok me steeds verder terug in mijn eigen wereldje.
Een doktersbezoek dan maar. Gelukkig kende mijn huisarts me inmiddels wel. Natuurlijk schreef hij me antidepressiva voor, maar dat vond hij niet genoeg. ‘Er is veel meer met je aan de hand, dan alleen maar wat somberheid. Je moet maar eens met een psychiater gaan praten.’
‘Nou ja, als jij dat nodig vindt…,’ was mijn respons. Ik had helemaal geen zin om mijn hele hebben en houden met een onbekende zielenknijper te delen.
‘Ja. Dat vind ik nodig,’ was het resolute antwoord.

Er was uiteraard een wachttijd, maar toch stond er vrij snel een psychiatrisch verpleegkundige op de stoep. Aan haar heb ik verteld wat me zoal dwars zat. Daarbij vertelde Martine dat ook zij de dagelijkse gang van zaken niet meer volhield, met mij in mijn toestand. Er was bij haar sprake van een burn-out, bleek niet snel daarna. De verpleegkundige stelde voor om me op de psychiatrische afdeling van het GGZ op te laten nemen.
Dat was wel even slikken. Was het zo erg met me gesteld? Ik was toch niet suïcidaal? Nee, dat was ik niet, maar het was ook niet de bedoeling dat ik het worden zou. Daarbij: inderdaad was het zo dat ik helemaal geen zin meer in het leven had. Ik zou het prima vinden als ik de volgende dag mijn laatste adem zou uitblazen. Dus: het was wel degelijk erg met me gesteld.
Begin november volgde een opname in het Centrum voor Ouderenpsychologie in Ermelo. Er volgden weken waarin naar mijn idee niet veel gebeurde. Ik had rust, volgde zo mijn therapieën en liet de dagen aan me voorbijgaan. Maar langzaam maar zeker knapte ik wel wat op. De rust en de regelmaat deden me goed en natuurlijk deden de medicijnen inmiddels ook hun werk. Het was een leuke groep mensen op mijn afdeling en onderling konden we elkaar soms steun bieden. Mooie mensen die hun kwetsbaarheden hadden, of ooit een dreun in het leven hadden opgelopen. Allemaal hard werkend aan hun herstel.
Terwijl ik ginds langzaamaan opknapte, ging het met Martine ook weer wat beter. Bij mijn vertrek was ze helemaal uitgeput, maar ook zij kreeg rust en daardoor begon ze weer iets energie terug te krijgen.
Na verloop van tijd mocht ik een halve dag naar huis. Dat was gezellig. Daarna volgde een dag en een nacht, daarna weer wat langer. Ik begon weer zin in het leven te krijgen en kreeg tot mijn eigen verbazing mijn humor weer terug. Mooie ontwikkelingen.
Half januari nam ik afscheid op de afdeling. Nee, ik ben er nog niet! Ik moet er hard aan werken om een nieuw evenwicht te vinden. Waarin ik mij niet te veel op de hals haal, maar waarin ik ook niet weg ga zitten suffen achter de geraniums. Een echte diagnose is er nog niet gesteld, omdat er verschillende dingen tegelijkertijd spelen. Maar ADD is een stickertje, wat je me op zou kunnen plakken.
Ook Martine moet – mede door haar hartafwijking – zichzelf goed ontzien. Ze is nog steeds snel moe en moet niet te veel hooi op haar vork nemen.
Ik heb in deze periode trouwens iets heel moois ontdekt: ik heb ondervonden, dat ik familie en vrienden heb die veel van me houden. Stuk voor stuk uitten ze ieder op hun eigen manier hun medeleven, of ze dachten aan ons in hun gebed. Het heeft me heel veel steun gegeven. Maar bovenal hebben Martine en ik ontdekt, dat we na negen jaar huwelijk nog steeds stapelgek zijn op elkaar en dat we met elkaar verder willen. Ik ben een steenrijk mens!

Met dit blogbericht doe ik mee aan de #bloghop van december/januari van de christelijke webloggers met als thema 'tussen oud en nieuw'.