Slecht-nieuws-gesprek

In mijn vorige blogbericht deelde ik het verhaal van mijn zus, die met mij meeging in de ambulance. Een spannend avontuur dat die dag goed afliep.

Later in diezelfde week stond er een uitgebreide controle gepland in het academisch ziekenhuis in Rotterdam. Gezien de steeds terugkerende ritmestoornissen en de achteruitgang van mijn conditie een spannende gebeurtenis.

Toen ik in het ziekenhuis aankwam kreeg ik direct een ritmestoornis, waarschijnlijk door het lopen van de auto naar de afdeling. Stiekem was ik er even blij mee, want ik hoopte dat het op de ECG vastgelegd kon worden. Helaas, voordat alle plakkers waren aangesloten ging mijn hart weer over in het normale tempo. Hij wist gewoon dat er iemand mee ging kijken denk ik 😊.
Tijdens de echo bleef hij ook wonderwel rustig, en ik was dus al bang dat er niets bijzonders te zien zou zijn. Je wílt natuurlijk heel graag gezond zijn, maar als je je lange tijd niet goed voelt dan wil je vooral dat er wat gevonden wordt, ongeacht de consequenties...

En dat werd er. De arts die de echo maakte ging na de echo zelf aan mijn cardioloog vertellen dat ik klaar was om door haar gezien te worden. Dat vond ik erg vreemd, want normaliter zetten ze dan gewoon een vinkje achter je naam in het computersysteem.
Al snel werd ik geroepen en werd het ons duidelijk: Het zou een 'slecht-nieuws-gesprek' gaan worden.

Hoe idioot dit ook mag klinken, in eerste instantie was ik ná dit gesprek enorm opgelucht. Er was dus gelukkig een lichamelijke reden voor het feit dat ik me de laatste tijd zo in-en-in moe had gevoeld. Zelfs mijn man Arie was opgelucht. Door zíjn problematiek voelde hij zich weer schuldig dat hij dat misschien had veroorzaakt. Niet dus! Het feit dat het me allemaal te veel werd, had niets met hém te maken, maar alles met de achteruitgang van mijn hart.
Mijn linkerkamer - de enige kamer die ik nog heb - was zichtbaar achteruitgegaan in pompkracht. En als je hart minder goed pompt, dan word je eerder moe...

Toen het nieuws echt goed doordrong, ging de eerste blijdschap natuurlijk snel voorbij. Dit was vermoedelijk blijvend en niet te wijten aan de situatie. Zelfs als de situatie gaat veranderen, dan blijft de pompkracht slechter... Mijn eerste blijdschap veranderde langzaam in bezorgdheid.
"Hoe moet dat straks gaan als Arie z'n conditie verder achteruitgaat'? "Kunnen we wel bij elkaar blijven als we écht niet meer voor elkaar kunnen zorgen"? Dat soort gedachten gingen soms de hele dag door m'n hoofd. Naast moe, werd ik óók verdrietig en angstig.

Toen zette ik op zondagmorgen Hour of Power aan op de televisie. Het leek of deze uitzending voor mij gemaakt was, en Bobby Schuller gaf me de woorden die ik zo hard nodig had in 'het gebed om kalmte'...

God, schenk mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
de moed om te veranderen wat ik kan veranderen
en de wijsheid om het verschil hiertussen te zien.
Om één dag tegelijkertijd te leven,
om van één moment tegelijkertijd te genieten,
om moeilijke tijden te accepteren als het pad naar de vrede,
om deze zondige wereld, net zoals Hij deed, te aanvaarden zoals het is, 
niet zoals ik wil dat deze zou zijn, 
om erop te vertrouwen dat Hij alle dingen zal rechtzetten als ik me aan Zijn wil overgeef,
om in dit leven gelukkig genoeg te zijn en om met Hem overgelukkig te zijn:
voor altijd in het volgende leven. Amen.

Het voelde of God rechtstreeks tegen me had gesproken. "Leef vandaag, wat er ook gebeurt, Ik zorg voor jullie". Een bijzondere ervaring was dat op die zondagmorgen, het bracht een enorme verandering in mijn denken.
Ben ik nu nooit meer bezorgd? Natuurlijk wel, ik ben ook maar een mens! Maar ik weet dat wát er ook gebeurt, Hij erbij is. God zorgt, vandaag én morgen!


Met dit blogbericht doe ik mee met de #bloghop van maart 2018.