Bye bye bike, hello scootmobiel

Al eerder schreef ik op dit blog over mijn fantastische elektrische fiets en hoe heerlijk ik het vind om daar 's zomers op te fietsen.
Tot mijn spijt heb ik deze maand afscheid moeten nemen van mijn 'Flyer'. Met de achteruitgang van de conditie van mijn hart, lukt het fietsen gewoon niet meer. Nu de ritmestoornissen steeds frequenter voorkomen, durf ik het gewoon niet meer aan. Daarbij ontstaan de ritmestoornissen door 'een hart in nood', zoals de cardioloog dit onlangs zo mooi uitdrukte. Met mijn huidige conditie is mijn hart tijdens het fietsen al snel in nood.
De fiets gaat er dus uit. Weg. Onherroepelijk voorbij...

Gelukkig leven we in een land met voorzieningen en staat inmiddels mijn scootmobiel voor de deur. Veel minder sportief natuurlijk - en best even heftig - maar ik kan wel weer lekker rijden in de zomerzon en genieten van de buitenlucht. Als ik een ritmestoornis krijg, blijf ik gewoon zitten of ik rijd naar een plaatsje waar ik om hulp kan vragen... Dankjewel WMO Harderwijk!

Het afscheid van mijn fiets is natuurlijk één van de vele voorbeelden van dingen die ik los moet laten. Zo is ook de rolstoel weer prominent aanwezig in mijn leven en ik moest afscheid nemen van de 'benenwagen'. Voorlopig alleen buitenshuis gelukkig!
Diverse onderzoeken hebben inmiddels uitgewezen dat de vermindering van de pompfunctie van mijn hart definitief is. Ook kan er operatief niets meer gedaan worden.
Het woord 'harttransplantatie' is weer gevallen tijdens een gesprek met de cardioloog, maar eigenlijk is dit voor mij altijd een 'No Go' geweest. Het klinkt mooi om 'een nieuw hart' te krijgen, maar er komt zoveel onzekerheid, spanning en ellende bij, dat ik hiervoor toch heb bedankt. Ik wil er in de tijd die me nog gegeven is met míjn éigen hart het beste van maken.
Een heftige beslissing, maar voor mij de goede.

Ondanks het verlies van conditie en de toenemende vermoeidheid, kan ik gelukkig nog veel dingen wél. Ik moet het gewoon beter afstemmen op mijn conditie. Op een goede dag laat ik me over de boulevard van Harderwijk rijden en geniet ik op een terras van een heerlijke cappuccino. Ik hoef geen rekening te houden met mijn baan en ben altijd vrij om te gaan en te staan waar ik wil. Met meer hulp weliswaar, maar die hulp is voorhanden en ik maak er dan ook dankbaar gebruik van.
Ook in mijn rolstoel ben ik gelukkig niet veroordeeld tot de geraniums. Ik kies er bewust voor om me te laten helpen en te laten rijden. Het is niet fijn dat het moet, maar het is wél fijn dat het kan! Ondanks alles kan ik mee blijven doen: vrienden bezoeken, naar een bruiloft gaan (een poosje) en varen in Giethoorn. Zolang ik leef, hoop ik te kunnen blijven genieten van dit soort dingen!


Met dit blogbericht doe ik mee met de #bloghop van mei 2018.