Kaartenhuis

Half september was het eindelijk zover: ik had een afspraak met mijn cardioloog in Zwolle.

Nadat ik in augustus in korte tijd extreem moe was geworden en vocht vasthield, wilde ik maar niet opknappen. De vermoeidheid bleef en ook had ik nog steeds extra plastabletten nodig.

Ik was dus erg benieuwd naar wat de cardioloog zou zeggen en of er wat bijzonders te zien zou zijn op de echo.

Omdat ik al een mail had gestuurd waarin ik mijn klachten had uitgelegd, was de cardioloog op de hoogte toen ik binnenkwam. Hij nam maar liefst een uur de tijd om de problemen te bespreken en de mogelijkheden om weer 'op de been' te komen door te nemen.

Volgens hem heb ik mijn hart in de vakantie langzaam maar zeker helemaal uitgeput en gaat het een tijd duren voordat ik weer op krachten kom. Hij verwoordde het zo: "Jouw lichaam is een zorgvuldig opgebouwd kaartenhuis. Aan de buitenkant lijkt het heel wat, maar het is ontzettend wankel. Bij een flinke windvlaag stort het in."

En ja, die vakantie waarin ik iedere dag een beetje meer vermoeid raakte, was dus te veel. Het kaartenhuis is ingestort...

Aan dit consult heb ik gemengde gevoelens overgehouden. Het beeld van het kaartenhuis was confronterend. Aan de ene kant ben ik blij en dankbaar dat er geen ernstige dingen gevonden zijn, maar aan de andere kant vind ik het een angstig idee dat ik mezelf in een paar dagen zó uit kan putten. Ja, ik was moe, maar ik ben zo váák moe. Waarom liep het dan nu zo uit de hand? Waarom heb ik dit niet tijdig gemerkt? Hoe kan ik dit in de toekomst voorkomen?

Antwoorden op al deze vragen heb ik nog niet. De vermoeidheid neemt helaas nog nauwelijks af en ik ben meer ín bed dan eruit. Zelfs al krabbel ik de komende maanden weer wat op, dan kan ik in de toekomst vermoedelijk niet meer alles doen wat ik deed. Dat voelt als een stukje 'verlies' en ik moet dat een plaatsje geven.
Dat zal me overigens wel gaan lukken. Nu ben ik soms een beetje verdrietig, maar ik vind de vrolijke, gezellige Martine ongetwijfeld op korte termijn weer terug. Al met al blijft het namelijk een enorm wonder dat ik er nog bén en dat ik nog steeds heel veel wél kan. Ik realiseer me dat heel goed en vind dat reden genoeg om weer te gaan knokken om mijn conditie op te bouwen.
Ik ga binnenkort maar eens een lijstje maken van leuke dingen die wél lukken en die ik deze winter wil gaan doen...