woensdag 6 september 2017

Ontspoord...

Nu het met de gezondheid en conditie wat minder gaat, hebben we de rolstoel weer uit de berging gehaald. De banden waren opgepompt en eigenlijk stond hij klaar voor gebruik.
Toen ik gisteren dan ook met een vriendin naar Utrecht zou gaan om te winkelen, kon dit eigenlijk alleen doorgaan als ik in de rolstoel zou zitten. Grotere afstanden lopen is momenteel geen optie.

We vertrokken dus mét rolstoel en checkten in op het station. De trein was keurig op tijd en we reden richting de deur. Ik stapte uit mijn stoel, klom de trein in en stak mijn arm al uit om de rolstoel aan te pakken. Tijdens het instappen hoorde ik het fluitsignaal al. Huh, nu al? Mijn vriendin probeerde snel de rolstoel de trein in te krijgen maar de deuren gingen al dicht! Treindeuren gaan niet zoals liftdeuren weer open als er wat tussen komt, dus ze trok de rolstoel maar weer naar zich toe voordat deze verder geplet werd.
Daar stonden we dan. Ik ín de trein en zij met mijn rolstoel op het perron.
Een mevrouw die ook nog in de hal zat keek geschokt. 'Oh wat verschrikkelijk' zei ze. 'Wat nu'?
Ik was me werkelijk rotgeschrokken en had dan ook direct een flinke hartritmestoornis door de enorme stoot adrenaline. In mijn paniek kon ik maar één ding bedenken... De noodrem!
Ik bedacht me dus niet en trok nog vóórdat de trein weer ging rijden aan de noodrem. De motoren sloegen weer uit en de deuren gingen weer open. Gelukkig!!
Natuurlijk kwam er direct een conducteur aangesneld. Inmiddels had hij ook mijn vriendin met rolstoel op het station gezien en realiseerde hij zich dat hij een fout had gemaakt. Hoewel ik nog bang was dat ik misschien een boete zou krijgen, gaf hij direct aan dat het een goede actie was.
'Mijn zicht was belemmerd toen ik floot', zei hij verontschuldigend... "Oh wat vind ik dit vervelend".

Na een dik kwartier sprong mijn hart weer in het goede ritme, maar de schrik zat er de hele reis flink in. Pas later drong het goed tot ons door dat niet wij fout zaten, maar deze conducteur. Wanneer zijn zicht belemmerd was, had hij nóóit mogen fluiten.
Wat nou als ik een klein kind was en mijn vriendin een moeder met een buggy? Wat kan een kind dan doen? Of wat als iemand met een rollator niet snel genoeg instapt? Er hadden mensen gewond kunnen raken!

Ondanks deze slechte start hebben we een leuke dag gehad. Wat is die rolstoel dan toch een uitkomst! Wel genieten maar niet langzaam afbreken... En ook de verdere reis vonden we het opvallend hoe behulpzaam mensen zijn. Zelfs voordat we om hulp vroegen, snelde er al iemand naar de treindeur om te helpen met in- of uitstappen. Heel bijzonder!


11 opmerkingen :

  1. Ongelooflijk, wat een domme actie van die man! 😒
    Wel knap dat je desondanks nog zo hebt genoten hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik laat me m'n plezier niet zo makkelijk afpakken hoor! Als de ritmestoornis niet was overgegaan was het wel een ander verhaal geworden natuurlijk!

      Verwijderen
  2. Wat heftig. Goeie actie van je.Fijn dat je alsnog een leuke dag hebt gehad in Utrecht. Wat is het station in Harderwijk trouwens veranderd zelfs de weg tussen de sportvelden bestaat niet meer. Dat was een heel eind omlopen zaterdag ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat was heftig, zeg. En nu dankbaar voor zo'n goede afloop. Heb je verder nog een goede dag gehad?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. O, wat erg! Krijg het er koud van. Maar wel goed dat je nog de pit had om direct te handelen.

    BeantwoordenVerwijderen