dinsdag 8 november 2016

Wie wint er...

Sinds enkele weken ga ik in plaats van het wekelijkse uurtje zwemmen naar 'de sportschool'. Nou ja, eigenlijk is het geen sportschool, het is de oefenzaal bij de fysiotherapeut. Maar zeg nou zelf, sportschool klinkt veel beter toch?

Hoewel het zwemmen verschrikkelijk leuk was - ik heb dat ongeveer 5 jaar gedaan - is het helaas lichamelijk te zwaar geworden. Zeker in de winterperiode kost alleen het aan- en uitkleden al bergen met energie, en dan heb ik nog niet eens gezwommen. Hoewel de groep speciaal voor hartpatiënten is, hebben deze mensen toch hele andere fysieke problemen dan ik. Ik bungel qua conditie altijd onderaan. Als we een wedstrijdje 'wie is het meest moe' zouden doen, win ik iedere week...
Natuurlijk kan ik met bepaalde oefeningen 'spijbelen' en alles in mijn tempo doen, maar dat is niet echt bevredigend. Voor spek en bonen meedoen geeft niet de voldoening waar ik naar op zoek ben. Echt afscheid genomen heb ik niet, maar in de praktijk zal ik nog maar weinig meedoen.

Omdat ik natuurlijk toch wél moet blijven bewegen, ga ik nu dus naar 'de sportschool'. Twee keer per week (of minder als het niet lukt) leef ik mezelf een half uur uit op de toestellen. Dat moet je niet te groot inschatten. Ik wandel in mijn tempo op de loopband, fiets een klein stukje en roei nog een paar minuten. Geen grote inspanningen, maar toch lekker bezig.
Wanneer je met een groepje 'nieuwe' mensen gaat sporten bij een fysiotherapeut, dan wordt al snel door iemand de vraag gesteld waarom je dat doet. Afgelopen maandag was ik degene die het laatst antwoord gaf. Na een 'mijn schouderblad zit vast' en 'ik heb rugklachten' kwam ik met 'ik heb nog een half hart'. Ik had duidelijk gewonnen!

Hoewel ik van te voren niet kan weten hoe mensen reageren, kan ik aardig goed inschatten dat mensen hier van schrikken. Natuurlijk leg ik daarna direct uit dat ik een aangeboren hartafwijking heb en bla bla bla. Mijn sportgenoten vonden hun eigen aandoening direct niets meer voorstellen. Zou de zorgverzekering hiervoor niet een bonus aan mij kunnen uitdelen? Ik heb die twee mensen toch maar mooi gratis van hun problemen afgeholpen...

4 opmerkingen :

  1. Hhaha geweldig! Ik kan me voorstellen dat mensen instant genezen zijn ;).... Heftig tegelijk voor jezelf om dingen zoals het zwemmen op te moeten geven!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja dat klopt Ilse, dat blijft ook moeilijk. Ik probeer het zelf te ervaren als 'keuzes maken'. Ik kies ervoor om niet meer de hele dag moe te zijn van het zwemmen. Dat voelt beter dan de gedachte 'zwemmen lukt niet meer'.

      Verwijderen
  2. Grappig, herkenbaar. Ik heb dat als ik zeg dat ik uitgezaaide kanker had vorig jaar. Al vind ik het ook lastig zoiets. Ik wil niet overkomen alsof de klachten van anderen niet belangrijk zijn, want niemand is minder belangrijk! Al vind ik stiekem die klachten wel minder ernstig natuurlijk, maar ieder ervaart zijn eigen leed. Hmm, lastig hoor. Is er geen sportuurtje voor mensen met ongeveer dezelfde hartklachten als jou?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Kan me voorstellen dat dat ook stevig binnenkomt inderdaad! Ik ben het met je eens hoor, ik wil ook niet overkomen alsof mijn handicap veel erger zou zijn dan die van een ander. Sterker nog, meestal zou ik niet willen ruilen!
      Helaas is dat uurtje er voor mij niet, mijn conditie is gewoon té slecht. Ik zou dan met een groep ernstig lichamelijk gehandicapten mee kunnen doen. Zij worden met liften in het water getakeld maar zwemmen dan niet. En tsja, dat voelt dan ook weer niet goed. Zie je, het kan altijd nog erger!

      Verwijderen